Iles du Salut

Îles du Salut

Het is een tijdje stil geweest rondom de avonturen van de Argo en haar bemanning. Ons laatste bericht is gepost vanuit een druilerig Hilversum. Er is veel veranderd in de tussentijd, maar in dit bericht wil ik daar nog niet teveel op vooruitlopen. We doen dus nu even net of er niets aan de hand is en vervolgen onze reis waar we gebleven waren. . . Op het magische punt,  na onze Atlantische oversteek.

De Îles Du Salut

Îles du Salut / Frans Guyana

Îles Du Salut, ofwel “the Salvation Islands (Reddingseilanden)” is een groepje van 3 eilanden dicht bij de kust van Frans Guyana. Te weten Île du Diable, Île Saint-Joseph en Île Royale. In de zuidelijke kom van Île Royale zijn wij voor anker gegaan na de fantastisch mooie Atlantische overtocht. We hebben er met volle teugen van genoten, maar zijn ook wel blij weer eens voet aan wal te kunnen zetten na 15 dagen op zee te zijn geweest. En op wát voor wal, dit zijn toch écht de eerste van een reeks paradijselijke eilanden welke we met Argo hopen te bezoeken.
De Îles du Salut zijn bekend van onder meer de  filmklassieker Papillon over de ontsnapping van Henri “Papillon” Charrière uit de gevangenis die zich op de eilanden bevond. De eilanden zijn tot 1947 in gebruik geweest door de Fransen als gevangeniseilanden omdat de gevangenissen in Frankrijk overvol zaten. De gevangenen leefden daar onder erbarmelijke omstandigheden, ze zaten in “kooien” van zo’n 1-1/2 x 2 meter met enkel dikke muren en geen plafond of dak, in de openlucht dus, maar wel met tralies ertussen. Er mocht bijvoorbeeld ook niet gepraat worden. Vele gevangenen overleefden de Îles du Salut niet.

Ons uitzicht op Îles Royale vanuit de achterhut

Vanaf de Argo hebben we ons al zitten verkneukelen op de eerste tocht op Île Royale. We horen de anders dan anders geluiden, ruiken de anders dan anders geuren, en voelen de anders dan anders temperaturen en luchtvochtigheid. Ook Argootje lag te popelen.
We gaan! Agootje is gestart en we varen naar een drijvende steiger waar normaal gesproken toeristen afgezet en opgehaald worden. We parkeren Argootje aan de achterzijde van de steiger zodat de grotere toeristenboten geen last van ons hebben.
Eenmaal op het eiland zien we direct al een Capibara, een soort uit de kluiten gewassen Cavia. Het barst er van. Het zal later blijken dat deze beestjes serieuze concurrenten zijn in onze jacht op kokosnoten.

Capibara

We wandelen over de vochtige paden richting de bebouwing.
Er is een restaurant boven op het eiland , maar daar gaan we nu niet heen, we doen een rondje om het eiland. Tijdens de wandeling komen we ook een groepje kapucijner aapjes tegen. Ze zijn gewend aan mensen, dat is te zien. Behalve dat we niets bij ons hebben om ze te voeren, voeren we ze niet want dat brengt alleen maar onrust in zo’n groep. Ze bedelen in ieder geval niet, dat is goed! Het is wel leuk om te zien hoe ze met elkaar omgaan en wat ze zoal doen. Terwijl ze in de palmbomen klimmen en spelen zien we Argo op de achtergrond rustig deinen.

Relaxed kapucijneraapje

Uitzicht op Argo

We wandelen verder via het westen naar het noorden van het eiland. Daar staan de overblijfselen van een slagerij en wat voorraadschuren naast de fundaties van een kabelbaan. Deze kabelbaan functioneerde als brug naar het kleinste eiland van de drie,  Île du Diable, ofwel Duivelseiland. Dit eiland werd gebruikt als gevangenis voor politieke gevangenen en gevangenen die als “Staatsgevaarlijk” werden beschouwd.  Het is behalve verboden, ook vrijwel onmogelijk om daar veilig aan land te komen. Tussen de eilanden staat een sterke stroming en de kust is rotsachtig en onbegaanbaar. Maar het ziet er wel heel mooi uit vanaf Île Royale.
Tijdens het vieren van onze behaalde oversteek op de Karma van Karin en Marco werden we met een bezoek vereerd van een 3 tal Franse Gendarmes in een rubberboot. Zij vroegen ons naar onze paspoorten en vertelden ons dat we over 1-1/2 dag weg moesten van de eilanden. De eilanden zijn in bezit van het Franse Centre national d’études spatiales, ofwel de Franse Ruimtevaart organisatie CNES.
Deze organisatie schiet ongeveer 1 maal per maand een raketje de lucht in met een satelliet aan z’n trekhaak. Het toeval wil dat er over een paar dagen zo’n ding afgevuurd wordt en dat wij vriendelijk verzocht worden om de 16^e voor 12u ’s middags van het eiland weg te zijn. We hebben de keuze om naar de vaste wal van Frans Guyana te gaan, of verder te zeilen richting Suriname.
Wij kiezen de eerste optie omdat we toch nog wat meer willen zien en genieten van de eilanden en het ons de gelegenheid geeft ook nog wat van het vaste land van Frans Guyana te zien.
Karma koos de 2^e optie, zij vertrokken de 15^e ’s nachts terwijl wij de 16^e ’s morgens naar het vaste land van Frans Guyana de Kourou-rivier bij Kourou opvoeren, om daar ons anker uit te gooien in afwachting op de raket en natuurlijk ook om wat van Frans Guyana te zien.

Kourou is een klein stadje met typisch Franse invloeden. Het doet heel westers aan, maar op vele plekken ook weer niet. Daar is de Caribische cultuur al behoorlijk aanwezig. We zijn blij dat we deze keuze gemaakt hebben. Het is een mengeling van 2 werelddelen aan de andere kant van de oceaan. De boodschappen zijn relatief duur en, heel typisch, vooral groenten en eieren zijn behoorlijk aan de prijs, om over drank maar niet te spreken, maar daar hadden we gelukkig zelf al genoeg van bij ons ?.
aan het eind van de dag hoorden we in de verte het gebulder al. De (Ariane)raket werd gelanceerd en vloog zo’n beetje langs onze achterdeur richting de oceaan over de Îles du Salut en verder de lucht in, met een indrukwekkende vlam achter zich aan. Toch leuk om eens van dichtbij mee te maken. We waren natuurlijk te laat voor een betere foto.

Omdat we nog niet uitgekeken waren op Kourou zijn we er nog een paar dagen gebleven. Op een avond, we hadden net de tickets naar Nederland geboekt, hoorden we harde muziek in een lekker ritme. We pakten onze fietsjes en gingen op het geluid af. Het bleek een grote groep, vooral jonge, mensen te zijn die hun dansjes aan het oefenen waren voor het op handen zijnde carnaval. Het ging er gezellig aan toe en het swingde out of the pan.

Jean Paul en Analou van zeiljacht de “Eastbirds” lagen net als een aantal andere jachten in de rivier voor anker. Zij lagen ook bij Île Royal en hadden daar al met hen kennisgemaakt. JP bleek een oude kennis van Argo, echter ten tijde van de vorige eigenaar. Hoe klein kan de wereld zijn. JP wist precies te vertellen dat wij een Candy wasmachine aan boord hebben en waar deze zich ongeveer moest bevinden. Hij was die dag met zijn dinghy een behoorlijk eind de rivier op geweest en zodoende hebben wij ook besloten om de dag erop met Argootje een dagje landinwaarts te gaan. We pakten ’s morgens het tij mee naar binnen om aan het einde van de dag de stroming terug weer mee te pakken.
We zijn zo’n 20-25 kilometer landinwaarts gegaan waar het water van modderig en troebel overgaat naar kraakhelder. We hebben uiteindelijk een zijtak van de Kourou rivier gepakt om wat verder de jungle in te varen, maar op enig moment liggen er gewoon teveel boomtakken in het water en kun je niet verder zonder het risico te lopen dat je je rubberbootje lekvaart. Op dat moment hebben we de motor uitgezet en gewacht totdat de natuur weer deed alsof we er niet waren. De geluiden van voornamelijk vogels kwamen weer op gang, en 1 vogelsoort staat bekend als een zogenaamde “bewakers-vogel”. Zij roepen een soort inbrekersalarm dat door de rest overgenomen wordt. Verder prachtige vlinders en nog een aantal andere vogelsoorten gezien waar we natuurlijk de namen niet van weten.

Met Argootje de jungle in

Samen genieten, hier doen we het voor.

De laatste dag in Kourou hebben we water getankt bij de kleine haven waar eigenlijk alleen de klanten van de haven mogen tanken, maar de supervriendelijke mensen die er verblijven vonden dat de grootste onzin en hielpen ons met het tanken van (gratis) water.
Nu we weer 800 liter vers water in de tanks hebben kunnen we het wel weer even volhouden. We gaan terug naar de Îles du Salut om verder te gaan waar we gebleven waren. Eiland Saint Joseph hadden we nog niet gezien en bezochten we de volgende dag. Op dit eiland staan de overblijfselen van de “echte”gevangenis. Het is helemaal overwoekerd door de jungle, maar we zijn er doorheen gelopen en het is indrukwekkend hoe dat complex in elkaar zat.

Hier wil je echt niet “zitten”

Zoals gezegd, de muren waren hoog en dik, er waren geen plafonds, maar open lucht met tralies ertussen. Bovenop de muren liepen de bewakers om de gevangenen te controleren.
Op dit eiland waren geen aapjes, wel capibara’s en ….. vooral veel ratten! Maar ook mango bomen en kokospalmen. We zijn met een zak vol kokosnoten, mango’s en een broodvrucht weer terug naar Argo gegaan.

Hard werken voor zo’n kokosnootje.. pff

Oogst van de dag

In de daaropvolgende dagen zijn we nog een aantal keren op de eilandjes geweest, iedere keer zie je toch weer wat nieuws. Tracks van honderden meters lang van bladsnijdersmieren die met blaadjes op hun rug naar het nest lopen om hun broedkamer te voorzien van de nodige schimmels. Deze schimmels ontstaan nadat de mieren de blaadjes fijngekauwd hebben.

Bladsnijdersmieren

Ook hebben we een eerste test gedaan met het open hakken van een kokosnoot.
Dit ging wonderbaarlijk goed. Je hoort natuurlijk op je eerste tropical island wél je eigen ge-oogste kokosnoot leeg te lurken met een rietje.

Nu we het meeste wel gezien hebben doen we nog een aantal dagen rustig aan, we doen nog wat klusjes (waaronder een noodreparatie aan de versleten genua) en genieten van de rust en ruimte alvorens verder te gaan naar Suriname.

Zeilmakerij Argo

Op 27 januari is het zover, de omstandigheden en de verwachtingen zijn goed. We kiezen het ruime sop weer.

Geschreven door Ronald op 4 mei in Goes