Colombia Deel 2
Wie ons kent weet dat we intussen alweer bijna een heel jaar terug in Nederland zijn, maar we wilden jullie dit tóch niet onthouden. Beter laat dan nooit zullen we maar denken.
Ons vorige bericht sloten we af met de mededeling dat wij Colombia verder gingen verkennen. Dat is ook gebeurd. Maar vóórdat dat ging plaatsvinden namen wij eerst afscheid van onze “reisleidster“ en Privé dokter aan boord Yvonne. Het is inmiddels 5 december en terwijl in Nederland de sinterklaascadeautjes bij de warme kachel worden uitgepakt geven wij Yvonne bij dik 30 grdn. Celcius in de buitenlucht van Santa Marta de laatste knuffels. Zij had de tijd tot kerstavond en zou vanaf Bogota met een directe vlucht weer naar Nederland gaan om Kerst te vieren en zich te gaan voorbereiden op haar eerste baan als dokter in de SEHH(Spoedeisende Hulp) van het ziekenhuis in Den Helder. Maar eerst wilde ze nog wat alleen door Colombia reizen. We zullen haar zeker gaan missen!
Ik weet het, jij red je wel.
Onze plannen stonden nog niet helemaal vast, maar we zijn uiteindelijk begonnen met wat wij beiden graag wilden zien. Medellín. Dé thuishaven van “Don” Pablo Escobar, de roemruchte koning van de Colombiaanse onderwereld die de handel in wiet en hasj verruilde voor de Cocaïnehandel en daar (met zijn kartel) één van de, zoniet de , grootste ter wereld in werd. Omdat dit best een eind weg is van Santa Marta hebben we de reis naar Medellín met het vliegtuig gedaan. De binnenlandse vluchten zijn hier spotgoedkoop. Op 7 december gingen we de ’s morgens de lucht in om een uurtje later weer te landen. Een hilarisch toeval wil dat ook Yvonne die dag ( een uurtje eerder of later dan ons) ook het vliegtuig gepakt heeft, en wel naar dezelfde stad. Toeval bestaat niet zou je denken!
Het eerste wat opvalt als je uitstapt is de temperatuur. Waren we de laatste maanden gewend (nou jaaa, echt wennen doet het nooit) aan temperaturen dik boven de 30 graden. In Medellin is de temperatuur over het algemeen zo rond de 25-27 graden. Het wordt niet voor niets de stad van de eeuwige lente genoemd. Heerlijk! Medellin is een stad die hard aan de weg timmert om van het slechte imago af te komen van welleer. En dat is heel mooi om te zien. Street art zie je eigenlijk overal wel. En vele van de muurschilderingen vertellen hun eigen verhaal. Afgezien van dat, zijn het vaak ware kunstwerken. Wij namen onze intrek in Hostel “Los Patios”, wat naar later blijkt, één van de hipste Hostels van Medellin blijkt te zijn. Dat hebben we geweten! Wij sliepen 1 verdieping onder het dakterras waar er elke avond lustig op los gefeest werd. Maar eerlijk is eerlijk, het was een mooi hostel en het personeel was supervriendelijk en attent en de kamer was mooi en schoon.
De volgende morgen, rugzak mee en op naar Comuna 13. Dit was nog maar een redelijk korte tijd geleden de thuisbasis van Pablo Escobar, en zodoende ook het gevaarlijkste (en meest kansarme) gedeelte van Medellin. Er werden in Medellín bizar veel moorden gepleegd, de politie werd aan alle kanten omgekocht, en als je niet meewerkte kreeg je simpelweg de kogel. Plata o plomo was Pablo’s gezegde. (Zilver(geld) of lood(de kogel). Weinig keuze als je wilde blijven leven.
Daar is gelukkig allemaal een eind aan gekomen toen deze crimineel neergeschoten werd in 1992. Vanaf dat moment zat Medellín niet meer in de houdgreep van Escobar en kon met de wederopbouw begonnen worden. Colombianen zijn een trots volk wat niet snel bij de pakken neer gaat zitten en Medellín is daar het levend(ig)e bewijs van. We kochten een Metrokaartje waar we ons makkelijk mee door de stad verplaatsen konden. Medellín is trouwens de enige plaats in Colombia met een Metro-netwerk. Ook de kabelbanen kon je met dat kaartje in. Zo kun je dus vanuit je gondel naar beneden kijken op de wirwar van “huizen” en krotten. Een miljoenenstad waar je versteld staat van de omstandigheden waar het gros van de mensen in wonen en leven.
Eenmaal aangekomen in Comuna 13 stonden de gidsen in rijen te wachten om je door deze wijk heen te geleiden en hun verhaal te kunnen vertellen. Echter het gros spreekt geen woord engels, en onze kennis van het Spaans is ook niet om over naar huis te schrijven. Marieke gaat het een stuk beter af dan mij overigens! Gelukkig stond er ook een gids tussen die wél engels sprak. Deze jongen had in de US gewoond en geleerd en sprak daarom de taal. Grappig detail is dat hij Johan heette, vernoemd naar Johan Cruiff, waar zijn moeder groot fan van was. 😊. Bij ons sloot ook een Zwitserse jongedame aan. Zij was alleen en zo werd de tour voor Johan en ook voor haar én ons ook wat interessanter. Vele tours bevatten meer dan 8 mensen per gids. Maar deze zijn Spaantalig. We werden door Johan door Comuna 13 geleid en hij vertelde eigenlijk best veel, maar vermeed de Escobar geschiedenis. Dit omdat het anders een soort van Escobar tour wordt en dat is nou nét niet de bedoeling. Begrijpelijk! Hij was vooral bezig met de toekomst, en dan voorál met de jeugd van deze wijk en wat zij doen om iets van hun wijk én van hun leven te maken. Er wordt gedanst en gesprongen op straat door breakdancers, de muren staan bol van de street-art en op straat is van alles te koop. Comuna 13 is een toeristische attractie geworden, en dat is vele malen beter dan het centrum van de wereld van de coke-handel!! De tour duurde enkele uren en we vroegen er op los. Johan wist de meeste antwoorden en we waren heel blij met hem als gids. Nadat de tour klaar was en wij afscheid genomen hadden van Johan en de Zwitserse jongedame zijn we de kabelbaan weer opgegaan om naar Parque Arvi te gaan.
Op weg daar naartoe zien we ineens een bekende, het is Yvonne!! In deze miljoenenstad loop je gewoon je eigen dochter tegen t lijf. Hoe bijzonder is dat? Zij had inmiddels aansluiting gevonden met 2 andere gasten van wie ik de naam vergeten ben en zij waren ook van plan om hetzelfde te doen als wij, namelijk naar het Arvi park te gaan. Echter op het laatste moment besloten ze toch om maar uit te stappen op een tussenstation en daar wat te gaan drinken. Wij gingen verder en we zijn elkaar daarna niet meer tegengekomen. Het Arvi park was heel mooi, maar het was daar een stuk hoger gelegen en ook kouder. Daar waren we niet op gekleed dus na een korte wandeling gingen we terug naar de kabelbaan om weer terug naar het Hostel te gaan. Na een heerlijke maaltijd bij een Libanees restaurant in de buurt van het hostel zijn we naar onze kamer gegaan en genoten wij van een redelijk rustige nachtrust. De volgende dag stond in het teken van het echte Centrum van Medellin. Plaza Botero staat vol met replica’s van werk van Botero. Deze kunstenaar is beroemd geworden door zijn zeer karakteristieke bronzen beelden en schilderijen. De personages van zijn schilderijen, zowel als de mensen en dieren van de bronzen beelden zijn allemaal overdreven bol en rond. Je moet er van houden, maar wij vonden het in ieder geval heel mooi!
Aan het Plaza Botero bevindt zich ook het Botero museum. Dit museum staat bomvol met Botero’s kunst, almede kunst welke hij zelf verzamelde en later aan het museum schonk.
Hier hebben we ook een paar uurtjes in rondgelopen.
De middag was nog niet voorbij en omdat we drukte genoeg gezien hadden zijn we naar de botanische tuin gegaan en hebben daar genoten van de mooiste planten en bloemen en vlinders die Colombia rijk is.
De dag erop checkten we uit in ons Hostel en liepen naar de busterminal. Daar kochten we een ticket voor een rit naar een heel andere plaats. Plaats? Nee, het was meer een dorpje. Genaamd Jardin. Jardin is een prachtig mooi en idyllisch dorpje weer wat meer in het binnenland.
De rit er naartoe was eigenlijk al een hilarisch feestje. De bus stopte eens in de zoveel tijd en liet dan iemand binnen en die persoon probeerde dan wat te verkopen aan de busreizigers. Dat varieerde van een zakje chips, snoep, flesjes water tot aan zaklampjes aan toe. De Bus was overigens een zeer luxe en comfortabel touringcar.
We hadden van tevoren een kamer geboekt bij een klein Hostel. Dit Hostel bevond zich aan het centrale (dorps)plein vlakbij de kerk en onder dat hostel zat een café. Dit café beschikte jammer genoeg over de zwaarste geluidsinstallatie van het dorpje, en draaide ook nog eens tot diep in de nacht keiharde muziek. Ondanks de herrie zijn we de volgende morgen extra vroeg uit bed gegaan om een mooie wandeling te gaan maken. Extra vroeg omdat we dan een kleine kans hadden om op een bepaalde plek bij de brug aan de rand van het dorp de zeer zeldzame zogenaamde Rode Rotshaan tegen het lijf te kunnen lopen die zich specifiek in deze omgeving ophoudt.
Om halfzeven in de ochtend stonden we bij de brug, en jahoor wat zagen we?…
Van alles, maar geen ene rode rot(s)haan. We moeten het maar doen met een plaatje van een bord wat we onderweg tegenkwamen. ☹. Ondanks dat we dit speciale diertje niet hebben gespot ( we zijn nu eenmaal niet van die fanatieke vogelaars) hebben we een prachtige wandeling gemaakt in de omgeving.
Als je Minca gezien hebt dan denk je dat het niet mooier kan. Maar dit was wederom adembenemend mooi. En als groot verschil en voordeel vrij weinig toeristen, het dorpje is écht en uniek. Een echte aanrader.
Colombia zou 2 berichten gaan bevatten, maar na dit lange verhaal zijn we nog steeds niet aan het eind van onze Colombia-belevenissen gekomen dus er komt er nóg 1.
Geschreven en gepost op 29-08-2023 door Ronald