Sail the dream

Geen Spang in Suriname!

Vanaf de Îles du Salut zetten we op 27 januari zeil richting Suriname. We hadden een rustig weervenster met tussen de 15 en 18 knopen wind. Met de stroming in de kont hadden we uitgerekend dat we er zo’n 36 uur voor nodig zouden hebben om met het begin van het opkomend tij voor de aanloopboei aan te komen. In het begin ging dat ruim een halve tot een hele knoop sneller dan nodig, maar ach remmen kunnen we altijd nog. Eindelijk ook weer eens een paar fatsoenlijke dolfijnen achter de boot gehad. Deze hadden een bijzondere belangstelling voor ons nep-octopusje die achter de boot aan gesleept werd. Dus hebben we het octopusje toch maar even binnen gehaald. Je weet maar nooit of zo’n dolfijn per abuis ons aasje pakt. Niet fijn voor de dolfijn!

Dolfijn onderweg

Na een kleine 20 uur zakte de wind in tot 7 – 12 knopen. Te weinig, maar ach, we liepen vooruit op de fanfare. De beloofde wind bleef echter uit en we moesten om op tijd voor de aanloopboei te komen de laatste halve dag de motor bijzetten. We hebben tijdens deze tocht helaas twee keer zoveel diesel verstookt als tijdens de hele Atlantische oversteek. We kwamen om 14u bij de aanloopboei aan die zich op ongeveer 10 mijl (18,5 km.) van de werkelijke monding van de Surinamerivier bevindt.

Aanlooproute Suriname

Dit is niet voor niets, de aanloop is betond en buiten de betonning is het erg ondiep. Fijn dat de kaarten kloppen. Eenmaal op de rivier gaat het een stuk beter met de diepte. We komen onderweg nog wat vrachtschepen tegen die met opkomend tij naar buiten gaan om zoveel mogelijk diepte te pakken. Wij kiezen het opkomende tij om te kunnen profiteren van de stroming mee. We gaan op het laatst met weinig vermogen op de motor zo’n 8 a 9 knopen. Dat schiet lekker op! Dat moet ook wel want om 19u is het donker. Toen we aankwamen bij het plaatsje Domburg was het nog net licht. We zijn met hulp van Marco van de Karma aan de enige nog vrije mooringboei gaan liggen. Precies voor het donker waren we klaar, inclusief het klaarmaken van Argootje.

We konden dus direct naar de kant. Daar troffen we behalve Marco en Karin nog een aantal andere vertrekkers die we al dan niet eerder gezien hadden. Ook Nettie en Jelle waren er, zij voeren sinds jaar en dag het beheer van de Moorings van Marina Domburg. Al snel werd ons verteld dat we de dag erop van de enige vrije mooring af moesten omdat deze voor de dag erop gereserveerd was. De dag erop dus een nieuw plekje gezocht en daar ons anker gedropt. Vrij dicht bij het dinghy ponton. Na een paar keer wisselen van eb en vloed hebben we er het volste vertrouwen in dat Argo aan zijn eigen anker blijft hangen in deze modderige en sterkstromende rivier.

Voor anker op de Surinamerivier bij Domburg

We hadden van Netty en Jelle de benodigde informatie en papieren gekregen voor het inklaren in Suriname. We hadden nog geen elektronisch toeristenvisum, dus dat was stap 1. Dit moet via een website. Het heeft ons 4 dagen gekost om dit uiteindelijk compleet te krijgen.
In de tussentijd genoten we uiteraard gewoon van dit toch wel bijzondere plekje op aarde waar zoveel Nederlandse geschiedenis ligt. Veel geschiedenis ook die niet of nauwelijks in onze geschiedenisboekjes terug te vinden is. Maar als je hier ben kun je gewoon voelen dat deze nog steeds drukt op de bevolking van Suriname. Evenzogoed drukt ook de huidige situatie van de Surinamers op hun schouders. Politiek en economisch gaat het nu eenmaal niet zo heel erg goed. De komende verkiezingen eind mei zullen erg spannend en bepalend gaan worden voor de toekomst van dit prachtige en ongelooflijk vruchtbare land.
Toen de e-visa binnen waren konden we gaan inchecken. Je moet er voor naar Paramaribo, ca. 30 kilometer van Domburg vandaan. Dat is me nogal een happening! Je mag er om mee te beginnen niet aankomen met een korte broek, je wordt geacht er op je zondags uit te zien. Er dienen 2 instanties bezocht te worden, de MAS, (Maritime Autoriteit Suriname) en de Militaire Immigratiedienst.  Dus, wat doen we?… Juist, in de korte broek en vaal t-shirtje er naartoe ?  . . . .
Eenmaal aangekomen met onze huurauto voor de poorten van de “MAS” vertelde de vriendelijke poortbewaker me al direct dat ik zó niet naar binnen mocht. Waarop ik hem vriendelijk toelachte en zei dat we overal rekening mee gehouden hadden. Ik zal keurig netjes gekleed zijn alvorens de tempels van de “MAS” te betreden. Heel goed zei de man, en meldde terloops nog even dat we achteruit konden parkeren op onze toegewezen plaats. Aldaar aangekomen kwam de vriendelijke man nógmaals naar ons toe en zei dat onze auto nu de zijne was ????? Euhhh…  hoe dat zo dan? Ik had je toch gezegd dat je achteruit moest inparkeren? Kan je dat soms niet? Eueueuhhhh, okay, geen probleem hoor, dan ik draai m om.

Eenmaal binnen werd ik geholpen door een vriendelijke ambtenaar die blijkbaar tevreden was met onze mooie map vol met papierwerk die ik had meegenomen. Alles was tot in de puntjes voorbereid en we waren snel klaar. Aan het einde nog even een sociaal praatje over wat we van Suriname vinden en ik uiteraard vertellen dat we bijna nog nooit in zo’n mooi en vruchtbaar land waren geweest. De man glom van trots en zei dat ze God ook erg dankbaar waren voor deze rijkdom.
Hupsakee, op naar de Militaire politie, ook dat ging van een leien dakje. Papiertjes inleveren, stempels in de paspoorten en klaar is Keessie. We hadden veel verhalen gehoord over hoe moeizaam en langzaam het inklaren kon gaan, maar wij waren ruim voor het middaguur al klaar.

Het genieten in Suriname kan nu beginnen. We moeten natuurlijk nog wel het een en ander regelen en op een rijtje zetten voordat we naar Nederland gaan voor de geboorte van de kleine, maar we hebben en nemen ook de tijd voor leuke dingen. Bar/restaurant River Breeze,  wat hoort bij de marina Domburg is zo’n beetje de vaste plek waar de meeste zeilers zich op de dag vaak ophouden. Je kunt er douchen, een bakje koffie drinken, een hapje eten, internetten en er is een zwembad met douches.

River Breeze/Marina Domburg; eten, drinken, zwembad, douchen en water

We zijn met Kees en Elly van de Kobbe een dagje op pad geweest en hebben met hen een vlindertuin bezocht in Lelydorp. De mooiste vlinders worden daar gekweekt. Deze verlaten als pop het land om in dierentuinen overal ter wereld als mooie vlinder weer tevoorschijn te komen. Onderweg even heerlijke roti gegeten in een tentje langs de weg, en ’s avonds heerlijk gegeten en gedronken bij Rita, een lokaal goed aangeschreven eetgelegenheid die ook nog eens goed betaalbaar is ?.

Poppen in de kwekerij

Elly met vlinder op haar hand

Ik hou me verder ook bezig met wat klussen aan boord. Een buitenboordmotortje van een buurvrouw, de vlonders van de douche in de achterhut, het opnemen van maten en types en merken van allerlei dingen die in NL aangeschaft dienen te worden (zoals het beeldscherm dat op de oceaan zijn laatste adem uitblies).
Maar het genieten doen we tussendoor zeker ook! We hebben een paar dagen een auto gehuurd, dit was om in te klaren in Paramaribo, maar ook om een dag wat meer het binnenland in te gaan, richting Brokopondo en het Brokopondo Stuwmeer.

Brokopondo Stuwmeer

Aan de Surinamerivier, vlak voor het Brokopondo stuwmeer ligt een mooi resort. We hebben er even een biertje gedronken en ons beklaagd over het nare leven dat we nu leiden.

Wat een naar leven.

Bij het stuwmeer begrijpen we de in Suriname veel gebruikte, uitdrukking “geen spang” weer wat beter. Het leven gaat hier rustig zijn gangetje, kinderen spelen met elkaar in het water en de ouders maken zich niet druk.

Geen spang man

Ook hebben we een poging gewaagd om de Brownsberg op te rijden: Daar zijn mooie watervallen te zien en prachtige flora en fauna, maar deze poging is op 1/3e gestaakt. De weg was te slecht en modderig om verantwoord verder te gaan. Evengoed een enerverend ritje geweest. Voordat we de auto inleverden hebben we ‘m maar even door de wasstraat gehaald.

Carwash was(h) wel nodig!

Begin februari. We zijn inmiddels aardig ingeburgerd in het Domburgse waar we nog altijd aan ons ankertje hangen. We vliegen 20 februari naar Nederland en mijn moedertje is binnenkort jarig, dus tsja, wat moeten we voor haar meenemen? Na vele hoofdbrekens hebben we bedacht dat we maar een supergrote kaars moeten laten maken met een foto van ons op de Argo erop. Goed idee! Zal ze vast blij mee zijn.
Dus Jean Paul (JP) en Analou gevraagd of zij ons wilden helpen met het maken van de foto’s. Dit werd een ware fotosessie die blijkbaar ook vanaf de kant gevolgd werd. Paula is een fervent amateur fotografe en heeft een fantastisch mooie camera met zoomlens. Zij heeft deze fotosessie vastgelegd vanaf de kant terwijl vanaf de dinghy van JP en Analou het fotomateriaal voor de kaars van alle kanten werd gemaakt.

JP en Analou maken de foto’s van ons

En wij maar poseren

Maar dus ook vanaf de oever gefotografeerd

Fotograaf gefotografeerd

Een dag later hebben we de fietsjes gepakt en zijn we met een korjaal een stuk stroomopwaarts naar de overkant gevaren. Daar bevindt zich de voormalige (suiker)plantage Laarwijk.
Er zijn nog wat overblijfselen van te vinden, zoals wat sluisjes en een netwerk van slootjes dat voor de irrigatie gezorgd heeft. Na de slavernij-periode is de plantage hoofdzakelijk gebruikt voor het verbouwen van koffie, cacao, sinaasappel, mandarijnen en bananen. Ook dat is inmiddels vergane glorie. Wij zagen hoofdzakelijk overwoekerde kavels met redelijk veel bananenbomen, maar ook hier en daar wat sinaasappelbomen. Na een paar uurtjes fietsen over de smalle paadjes hadden we het meeste wel gezien.

Aankomst Laarwijk

Wachtruimte Laarwijk

Fietsen door voormalig plantage Laarwijk

Het is 17 februari, we gaan verhuizen, (of moeten we het verboten noemen? … hmmm… Dat mag natuurlijk weer niet..) Argo gaat naar Marina Waterland, stukje verderop op de Surinamerivier om daar veilig aan een steiger te gaan liggen voor de tijd dat wij in Nederland zullen zijn. Het komt namelijk regelmatig voor dat er zogenaamde “Gras-eilanden” voorbij drijven. Als zo’n eiland besluit om op enig moment met Argo te komen knuffelen en zijn broertjes en zusjes doen gezellig mee, dan is de kans erg groot dat deze gras-eilanden Argo mee kunnen nemen, met alle gevolgen van dien.

Graseiland

ff eilandje checken

Behalve dat, is Marina Waterland ook een plek waar Argo goed in de gaten gehouden kan worden. Door zowel medezeilers als door de mensen van Resort Waterland. We hebben ruim gepland en rekening gehouden met een eventueel tegenslagje zodat we in ieder geval het tij mee kunnen pakken.
We halen de ankerketting binnen, maar deze gaat op het laatst wel heel erg zwaar. Marieke aan de knoppen en ik kijk wat er aan de hand is. De ankerlier was helemaal gereviseerd dus daar kan het niet aan liggen. Toch?  Dus langzaam toch maar weer meer ketting binnenhalen. Opeens werd duidelijk wat er aan de hand… euhh  ketting was. Doordat we 4 x daags heen en weer gaan door het wisselen van de getijdestroom gaat over de bodem de ketting natuurlijk ook altijd mee. Deze is echter aan een boomstam van een meter of 4 lang en een doorsnede van zo’n 30 cm. blijven hangen. Omdat de boot iedere dag een paar keer 180 graden draait is de ketting er een keer of 5-6 omheen gedraaid. Hoe komen we hier nu weer vanaf? Gelukkig waren JP en Analou weer standby. Na wat heen en weer gezwaai kwamen zij met hun dinghy ons helpen.

Yo, da’s een grote boom

Ik heb de boomstam net boven en onder de ketting doorgezaagd en de stamrestanten verdwenen weer onder water (verzadigd hardhout zinkt). Nu bleef er nog een kleine 1-1/2 meter over waar de ketting omheen gedraaid was. Die is tot boven de dinghy van JP gelierd en vervolgens hebben we het in hun dinghy laten zakken. De ketting uit de knoop en los gehaald en toen was Argo van zijn splinter bevrijd. Het overgebleven stukje boomstam was een waar kunstwerkje van moeder natuur, helemaal uitgesleten door het water en vol met ontelbare gaatjes van 5 tot 15 mm. JP vond het zonde om deze zomaar terug in het water te gooien en we besloten om dit stuk boomstam wat misschien wel eens 100 jaar oud kon zijn even te parkeren op de dinghy ponton.

Zage zage wiede wiede wagen

Eenmaal daar aangekomen hebben JP en ik hem op de steiger gelegd. Tijdens deze actie kwam er een klein rose/paars kleurig slangetje uit kruipen. Wegwezennnnnn! Een stukje verderop was Marieke al begonnen met het wegvaren, het anker ging krabben en ze wilde voorkomen dat we tegen andere boten aan zouden varen/drijven.
Dus snel weer terug, anker opgehaald en we konden met de stroming mee naar Waterland. Toch fijn dat we wat extra tijd hadden ingepland en vooral dat we hulp kregen van Jean-Paul en Analou. We hadden het nodig!

Stroomopwaarts naar Waterland

Eenmaal bij Marina Waterland aangekomen zijn we verder gegaan met de laatste voorbereidingen voor ons vertrek naar NL. Argo ligt dubbel gezekerd met lijnen en veel fenders die op hun beurt ook weer gezekerd zijn aan de steiger van Marina Waterland. We kunnen met een gerust hart 2 maanden terug naar Nederland. Dat dit door de dreiging van het Coronavirus eventueel iets anders zou kunnen lopen hadden we van tevoren wel bedacht, maar dat het zo gek zou worden had geen mens kunnen bevroeden.

geschreven in Goes door Ronald op 5 mei

 

 

Verder Bericht

Vorige Bericht

4 Reacties

  1. Ronald & Marieke 19 juli 2020 — Berichtauteur

    Hey Moniek en Arjen,

    Leuk dat jullie op deze manier een beetje met ons meereizen.
    De reis in momenteel niet heel spannend, we zijn nl. nog steeds in Nederland.
    De kleine jongen is 21 maart geboren en daar mogen we nu extra lang van genieten.
    We hopen natuurlijk dat we snel weer terug mogen naar Suriname, want we hebben daar lang nog niet alles gezien. en we willen natuurlijk ook weer snel verder gaan met onze reis en genieten van al het moois wat we nog tegen gaan komen.

    Marieke en Ronald

  2. Arjen & Moniek 27 juni 2020

    Hoi, hoi!
    Ik vroeg Arjen vandaag waar jullie zitten in deze Corona-tijd, maar hij kon het me niet vertellen. het is alweer 9 jaar geleden dat ik in Suriname was met een vriendin, maar ik weet nog goed hoe super ik het daar vond. Tof om te lezen dat jullie ook genieten.
    En wat leuk dat er een kleine aankomt, gezellig idee dat jullie dan weer even in Nl zijn.
    Goede reis en hartelijke groeten uit Nieuwegein,
    Arjen & Moniek

  3. Loebes 7 mei 2020

    Wat een mooie verhalen hebben jullie geplaatst, heb genoten, alsof je de reis meezeilt, heel leuk? Balen van de corona ellende, met wat geduld moet het toch mogelijk zijn jullie reis te vervolgen. Maar je moet het maar zo zien, wat jullie al meegemaakt hebben pakt ook de corona je niet meer af??Groet Loebes & Caroline

  4. Ans 6 mei 2020

    Wat een geweldig stuk(je) ? weer geschreven zelfs met humor tja jij bent van alle markten thuis en pas je makkelijk aan , en hou rekening met alles , hoewel achteruit rijden kan je toch wel ?? met plezier heb ik het weer gelezen , en hoop doet leven het duurt even maar het komt allemaal goed . Lieve groetjes en stay safe..

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© 2024 Sail the dream

Thema door Anders Norén